Willy de Vries-Kuijken

Het echte schrijven begon voor mij met columns. Onder de naam Guillaumette schreef ik iedere week een paar jaar lang een column in het Westfries Weekblad. Toen ik het internet had gevonden werd ik lid van een paar schrijversfora waar ik heel veel opstak. Daar leerde ik mijn Australische schrijfvriendin kennen. De eerste twee boeken schreef ik samen met haar. Dat deden we onder een pseudoniem. Zij gebruikte de naam Sabarinde en ik nam de naam van mijn kaketoe aan, Pluisebol. Beiden hadden we een soort van drempelvrees om onze echte namen te gebruiken. We schreven over de boezemvriendinnen Fleur en Avril die door de emigratie van Avril van elkaar werden gescheiden. Uitgeverij Eigenzinnig vond het mooie verhalen en publiceerde ze.

In mijn eentje schreef ik verder. Het was een uitlaatklep want mijn man leed aan jongeren-Alzheimer. Daardoor kwam ik bij Dante terecht; het Inferno van zijn goddelijke komedie sprak me dusdanig aan dat ik er een parodie op maakte. Met ieder monster bestreed ik in feite mr. Alzheimer. Nadat ik de Louteringsberg en het Paradijs in dat verhaal had opgenomen werd ook hier een boek van gemaakt. Daarna volgden er meerdere, ook voor kinderen: Dissonantje, Kleurenstralen, Arachne en Caleidoscoop.

Wie schrijft die blijft en daar voel ik me wel bij.