Mia van Niekerk

Vanaf mijn prille jeugd hou ik van taal en tekst.

Verhalen lezen, opstellen maken en brieven schrijven behoren tot mijn geliefde bezigheden. Ik geniet ervan woorden te kiezen die passen bij wat ik wil zeggen; het is een soort schilderen-met-woorden. Vooral over dingen die ik meemaak, non-fictie dus. Al jaren schrijf ik schriften vol daarmee, al of niet in dagboekvorm.

In mijn werk als maatschappelijk werker in de (jeugd)hulpverlening was verslagen schrijven van intake gesprekken en huisbezoeken een onderdeel. Afgezien van de deadlines die gehaald moesten worden had ik daar helemaal geen hekel aan, integendeel.

Nadat ik stopte met werken heb ik door verschillende schrijfcursussen geleerd mijn wat zakelijke stijl om te buigen naar één die meer ruimte laat voor zintuiglijke waarnemingen. Dat vind ik belangrijk omdat ik zelf het liefst verhalen lees waarbij je precies voor je ziet (en ruikt, en voelt) wat er gebeurt.


Ik keek altijd op tegen schrijvers van boeken en had altijd eerbied voor het geschreven woord; nog steeds trouwens. Nooit de gedachte gehad dat ik zelf wel eens een boek zou gaan schrijven.

Toen ik onderzoek wilde doen naar het leven van mijn oom die in WO-II omkwam, lag het voor de hand dat ik daar ook een verhaal van ging maken. Dat is uitgegroeid tot een boek(je) en nu ben ik dus ook een schrijver!

En ben ik er blij mee deel uit te maken van de ‘stal’ van uitgeverij Eigenzinnig. Wie weet schrijf ik nog eens een boek…